Το σύνδρομο Guillain Barrè αντιστοιχεί σε μια οξεία νόσο του περιφερικού νευρικού συστήματος που προσβάλλει τις νευρικές ρίζες καταστρέφοντας το έλυτρο της μυελίνης. Η επίσημη ονομασία του επομένως είναι : Οξεία απομυελινωτική φλεγμονώδης πολυριζονευρίτιδα.

Οι υπάρχουσες ενδείξεις είναι υπέρ της διαταραχής αυτοάνοσου τύπου. Συγκεκριμένα, συνήθως προηγείται λοίμωξη, εμβολιασμός ή λήψη φαρμάκου που ενεργοποιεί την κυτταρική ανοσία. Τα ενεργοποιημένα λεμφοκύτταρα κατευθύνονται εναντίων συστατικών των περιφερικών νεύρων προκαλώντας φλεγμονώδη διήθηση και τμηματική απομυελίνωση.

Η εισβολή είναι οξεία, εντός ημερών. Προσβάλλονται συμμετρικά τα περιφερικά νεύρα του κορμού και των άκρων προκαλώντας χαλαρή πάρεση και αντιστοίχως μυϊκή αδυναμία. Παρατηρείται προοδευτική κατάργηση των μυοτατικών αντανακλαστικών. Είναι δυνατόν να προσβληθούν τα νεύρα του τραχήλου και της κεφαλής προκαλώντας πάρεση των μυών του προσώπου και δυσκολία στην ομιλία και την κατάποση. Ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η προσβολή των νεύρων του αυτόνομου νευρικού συστήματος καθώς επηρεάζονται πολλές φυσιολογικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος. Συγκεκριμένα μπορεί να παρατηρηθούν μεταβολές της αρτηριακής πίεσης και του καρδιακού ρυθμού, ενώ επηρεάζεται και η κινητικότητα του εντέρου ή της ουροδόχου κύστεως. Εξίσου επικίνδυνη είναι η προσβολή των αναπνευστικών μυών που μπορεί να οδηγήσει σε αναπνευστική ανεπάρκεια.

Η διάγνωση επιβεβαιώνεται, πέρα από την κλινική εικόνα και με νευροφυσιολογικό έλεγχο, όπου διαπιστώνεται καθυστέρηση της ταχύτητας νευρικής αγωγής στα περιφερικά νεύρα εξαιτίας της απώλειας του ελύτρου μυελίνης. Ωστόσο, πιο χαρακτηριστικό εύρημα είναι ο λεγόμενος λευκωματοκυτταρικός διχασμός στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό (ΕΝΥ). Φυσιολογικά το ΕΝΥ περιέχει ελάχιστη ποσότητα λευκώματος και κυττάρων. Η αύξησή τους είναι παθολογική και τεκμηριώνεται με τη διενέργεια οσφυονωτιαίας παρακέντησης. Σε άλλες παθήσεις, όπως στη μηνιγγίτιδα, αυξάνει τόσο το λεύκωμα όσο και τα κύτταρα. Η μεμονωμένη αύξηση του λευκώματος και όχι των κυττάρων αποκαλείται λευκωματοκυτταρικός διχασμός και είναι ένα εύρημα που ενισχύει τη διάγνωση του συνδρόμου Guillain Barrè.

Η θεραπεία είναι κατά βάση υποστηρικτική. Στην οξεία φάση του νοσήματος μπορεί να απαιτηθεί νοσηλεία σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι διαταραχές του αυτόνομου νευρικού συστήματος, το ενδεχόμενο αναπνευστικής ανεπάρκειας, οπότε καταφεύγουμε στη μηχανική υποστήριξη της αναπνοής και οι πιθανές διαταραχές του ισοζυγίου ύδατος και ηλεκτρολυτών. Παράλληλα εφαρμόζεται πλασμαφαίρεση ή χορηγούνται ανοσοσφαιρίνες ενδοφλεβίως. Με τις μεθόδους αυτές περιορίζεται η ανεξέλεγκτη ενεργοποίηση του συστήματος της κυτταρικής ανοσίας. Λόγω της πάρεσης, ο ασθενής έχει ανάγκη αυξημένης νοσηλευτικής φροντίδας, αλλά και ψυχολογικής υποστήριξης.

Συμπερασματικά, ο κίνδυνος στο νόσημα αυτό εντοπίζεται μόνο στην οξεία φάση όπου απαιτείται νοσηλεία σε ΜΕΘ. Στη συνέχεια παρατηρείται προοδευτική βελτίωση σε διάστημα εβδομάδων. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων οι νευρολογικές βλάβες αποκαθίστανται πλήρως. Μικρό ποσοστό ασθενών εμφανίζει μόνιμα νευρολογικά προβλήματα. Υπάρχει, ωστόσο, και μια μικρή πιθανότητα υποτροπής στο μέλλον.